Trainen voor de wedstrijd van het leven (2024)

“Ik heb de keerzijde van de mindset gezien, als het niet goed gaat, tot zelfs op het randje van de dood”, vertelt Isabelle Feteris. “Zestien was ik en wat aan de zware kant. Ik was onzeker, vond niets goed aan mezelf en wilde erbij horen, maar doordat ik turnde was ik wat forser. Vijf à tien kilo wilde ik kwijt, maar binnen zes maanden viel ik 35 kilo af. Ik had controledrang en dacht dat ik wat had bereikt en mijn onzekerheid zou kwijtraken als ik veel afviel. Daar kon ik moeilijk mee stoppen. Uiteindelijk ontwikkelde ik een eetstoornis.” Daar komt bij dat veel turnsters in die tijd zeer slank waren. “Ik zat op een gymnasium met veel perfecte dertien-in-een-dozijn-mensen, aan wie ik mij spiegelde.” Nu zien veel meiden hun ideaalbeeld op sociale media.

Isabelle is er meer dan overheen gekomen. Dat begint als ze begint vastgeroeste gedachten en patronen weg te werken. Als ze de kracht die ze heeft ingezet om zichzelf kapot te maken, gaat inzetten om zichzelf op te bouwen en ook anderen te helpen, kan ze gave dingen doen. Isabelle gaat krachtsporten beoefenen en merkt dat veel vooroordelen (‘je wordt er mannelijk van’, ‘je zal wel valsspelen’) niet kloppen. Ze laat haar mening niet meer afhangen van anderen.

“Er heeft wel wat tijd gezeten voordat ik die krachtsport oppakte. Toen ik geen ondergewicht meer had en ‘genezen’ was van mijn eetstoornis zat ik nog steeds niet lekker in mijn vel. Mijn zoektocht begon met ervoor zorgen dat mijn mindset van 5,5 (na mijn ‘genezing’) naar 9 of 10 zou gaan. Van me ‘niet ziek’ voelen koos ik voor preventie. Ik besloot psychologie te studeren. Alleen, bij die studie leerde je veel over zieke en gemiddelde mensen, en helemaal nog niet over positieve psychologie en toppresteerders.” Ze verdiept zich in de wereld van persoonlijke ontwikkeling en neemt een coach in de hand. Dat werkt goed en op basis daarvan ontwikkelt ze haar eigen methode, die ze vervolgens gaat testen.

Sleutel tot balans

Isabelle: “Bij mij was het de verkeerde mindset waardoor ik naar de sportschool ging. Ik wilde mijn lichaam veranderen, mijn slechte zelfbeeld compenseren. Het was echter nooit genoeg en ik ging overdrijven. Voor mij was dat uiteindelijk de sleutel tot het vinden van een balans tussen actie en rust nemen om zo vanuit plezier aan mijn lichaam te kunnen werken. Dat heeft mede geleid tot mijn unieke methodiek: met zo min mogelijk inspanning zoveel mogelijk bereiken. Dat maakt rust belangrijker dan het trainen zelf. Ik ben met vier keer per week trainen één van de sterksten van de wereld geworden, terwijl mijn concurrenten tussen de zes en tien keer per week trainden. Ik heb bronzen en gouden plakken gehaald.” Isabelle, die geen wedstrijden meer doet, denkt dat de sport haar heeft geholpen te komen waar ze wilde komen.

“Tijdens powerliftwedstrijden heb ik de stemmen in mijn hoofd aan de kant leren zetten. Ik heb 200 kilo van de grond getild, dan stellen sommige uitdagingen niet zoveel meer voor.” Haar motto: “Kies je eigen uitdagingen uit, anders wordt er voor je gekozen. Blijf aan je mindset werken om klachten te voorkomen en iets te kunnen doorgeven.” Ga ‘Trainen voor de wedstrijd van het leven’, zodat je op je tachtigste je veters nog kan strikken en kan genieten”, zegt ze. “Vaak zijn mensen erg op de korte termijn gericht. Mijn boodschap: Je mag wel je doelen verhogen, maar neem voldoende tijd om daar te komen. Dan ben je niet meer in te halen. Voor zowel topsporters als ondernemers geldt: Doseer je inspanningen goed, anders houd je het niet vol. Dan raak je geblesseerd of gedemotiveerd. Het gaat om de holistische benadering. De combinatie mindset en fysieke inspanning zorgt voor de balans.”

Isabelle begint haar presentaties meestal met iets te vertellen over het fysieke stuk. “Mensen die positief denken, maar niet fit zijn of wier lichaam niet helemaal in orde is zijn aan het ‘sugar coaten’. Ze laten dingen er mooier uitzien dan ze zijn. Dan moeten ze juist niet de gebaande paden volgen. Zelf lijdt ze aan de erfelijke spierziekte Thomson myotonie. “Als de spieren zich aanspannen en het is koud of ik heb stress, verkrampen ze. Artsen zeggen: vermijd de kou. Maar ik ben juist gaan trainen hoe ermee om te gaan, want als ik buiten in mijn ijsbad in de kramp schiet, blijf ik zitten. Ik heb geleerd vanaf moment één te ontspannen.” Haar ziekte, waarmee ze heel oud kan worden, gebruikt ze als metafoor. “Mensen houden zichzelf tegen, zijn zelf hun grootste beperking. Ik gebruik sport als manier om het brein te trainen, niet zozeer voor het fysieke aspect. Dat was ook voor mij het inzicht bij het powerliften.”

Bron: ACADEMY® Magazine 2024